Ο μύθος της αμυγδαλιάς από το Ε2
Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, η οποία ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία.
Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο, τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.
Έτσι κι έγινε, και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.
Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Ο αγαπημένος μας Βαν Γκογκ ήταν και πάλι για μας η έμπνευση, ώστε να ξεκινήσουμε τη νέα μας δημιουργία. Άνθισε σήμερα η τάξη μας, με τις δικές μας αμυγδαλιές και συνειδητοποιήσαμε πως η αντίστροφη μέτρηση για το καλοκαίρι έχει ήδη ξεκινήσει
****************************************************************************************
Το πρόγραμμα των μεγάλων τάξεων είναι πολύ πιεσμένο και δεν υπάρχει καθόλου ελεύθερος χρόνος για άλλες δραστηριότητες. Πώς όμως θα καταλαβαίναμε ότι είμαστε κοντά στο Πάσχα χωρίς κατασκευές; Έτσι ξεκλέψαμε όσο χρόνο μπορούσαμε από άλλα μαθήματα και φτιάξαμε ένα όμορφο πασχαλινό/ανοιξιάτικο σπιτάκι (επιλογή κάθε παιδιού η ζωγραφιά), το οποίο στολίσαμε με ό,τι υλικά είχαμε.
Πειραματιστήκαμε και με πηλό και φτιάξαμε έναν σταυρό που στολίσαμε με λουλουδάκια και κορδέλες. Μας δυσκόλεψε λίγο το σχέδιο αλλά τελικά τα καταφέραμε.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση με υγεία.
Ε2: Ο ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ
Αφού διαβάσαμε το παραμύθι της Ζωρζ Σαρή "Ο Αρλεκίνος", συνεχίσαμε με δραστηριότητες για να γνωρίσουμε καλύτερα αυτόν τον ήρωα της Αποκριάς. Ο Αρλεκίνος είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ιταλικής Κομέντια ντελ άρτε. Έχει προγόνους του τους δούλους του Αριστοφάνη (Ξανθιά στους Βατράχους), του Πλαύτου, του Τερέντιου, τους βυζαντινούς μίμους, αλλά και τους ακροβάτες και τους θαυματοποιούς του Μεσαίωνα. Το όνομα του χαρακτήρα σημαίνει "μικρός διάβολος" και δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα στη Γαλλία. Υπηρετεί συνήθως τον Πανταλόνε, τον Ντοτόρε, αλλά και τον Καπιτάνο, ενώ κατά την εξέλιξη της Κομέντια ντελ άρτε είναι από τους βασικότερους χαρακτήρες. Το γυναικείο ανάλογο του Αρλεκίνου, και αρκετές φορές συμπρωταγωνίστριά του επί σκηνής, είναι η Κολομπίνα. Ο Αρλεκίνος φορούσε ένα πολύχρωμο, μπαλωμένο ρούχο. Οι πρώτες μάσκες Αρλεκίνου ήταν από ξύλο, ενώ μετά φτιάχνονταν από δέρμα. Στη συνέχεια είδαμε πίνακες μεγάλων ζωγράφων με θέμα τον Αρλεκίνο. Πικάσο, Σεζάρ, Γκόγια, Μιρό. Σταθήκαμε στον πίνακα του Μιρό "Το καρναβάλι του Αρλεκίνου" και παρατηρήσαμε την ιδιαίτερη τεχνική, χαρακτηριστική του υπερρεαλισμού. Στη συνέχεια, χρωματίσαμε και εμείς τον πίνακα του Μιρό, έπειτα χρησιμοποιώντας τα χαρακτηριστικά σχήματα του ζωγράφου συνθέσαμε το δικό μας καρναβάλι και τέλος ζωγραφίσαμε τον δικό μας Αρλεκίνο επηρεασμένοι από τον Πικάσο. Παράλληλα, εργαστήκαμε ομαδικά και φτιάξαμε έναν μεγάλο Αρλεκίνο για να διακοσμήσουμε την τάξη μας και να είμαστε μέσα στο πνεύμα των ημερών. |
Ε2 : Κυρά-Σαρακοστή
Το έθιμο της κυρά-Σαρακοστής είναι από τα παλιότερα έθιμα που σχετίζονται με τη γιορτή του Πάσχα, σήμερα όμως λίγο πολύ ξεχασμένο. Χρησίμευε πάντα ως ημερολόγιο για να μετράμε τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα, καθώς η κυρά-Σαρακοστή έχει 7 πόδια, ένα για κάθε εβδομάδα της περιόδου της Σαρακοστής. Πρόκειται για ένα έθιμο που τείνει στις ημέρες μας να εκλείψει, ενώ παλαιότερα το συναντούσαμε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με διάφορες παραλλαγές και χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο που μετρούσε τις εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες περιοχές, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νηστεύει. Στο τέλος κάθε εβδομάδας, αρχής γενομένης από το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι (περιοχή της Χίου), το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα. Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός και γουρλής. Σε κάποιες περιοχές, το έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μες στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε του έφερνε γούρι. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, η κυρά-Σαρακοστή φτιάχνεται από ζυμάρι με απλά υλικά και, κυρίως, πολύ αλάτι για να μη χαλάσει. Εξάλλου, δεν τρωγόταν, αφού χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο. Αλλού πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν με πούπουλα. Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που το κρεμούσαν απ' το ταβάνι και πάνω του είχαν καρφωμένα επτά φτερά κότας, ώστε να αφαιρούν ένα φτερό κάθε εβδομάδα. Εδώ το έθιμο ονομαζόταν "Κουκουράς", ο οποίος ήταν και ο φόβος των παιδιών! Για το έθιμο της κυρα-Σαρακοστής έχουν γραφτεί οι παρακάτω στίχοι: Την κυρά Σαρακοστή που 'ναι έθιμο παλιό οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν' με αλεύρι και νερό. Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι ένα σταυρό μα το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό. Και τις μέρες τις μετρούσαν με τα πόδια της τα επτά κόβαν' ένα τη βδομάδα μέχρι να 'ρθει η Πασχαλιά. Αναβιώνοντας το έθιμο σήμερα το κάθε παιδί έφτιαξε τη δική του Κυρά Σαρακοστή. Φτιάξαμε και μια μεγάλη για την τάξη μας, αντίστροφη μέτρηση μέχρι το Πάσχα. |